Herstelverhaal Bart

Het herstelverhaal van Bart

Verleden (periode tot mijn herstel)

Mijn naam is Bart, ik ben 30 jaar oud en ben geboren in Brunssum als de tweede zoon van Monique en Piet Hein.

Mijn jeugd bij mijn ouders was prachtig.

Ik groeide op boven de zaak van mijn ouders en ging naar school in de buurt. 

Tijdens mijn basisschooljaren had ik een vaste vriendengroep, waarvan een vriend nog steeds een van mijn beste vrienden is. Vanaf groep 6 begon ik met honkbal. In groep 8 ontdekte mijn coach mijn talent voor honkbal, ik werd gescout en begon aan mijn topsportcarrière. Ik moest naar een school in een andere stad, die topsporters ondersteunde. Hier beleefde ik vier geweldige jaren, waar ik ook mijn eerste vriendin leerde kennen. 

Ik vervolgde mijn carrière in de Bundesliga in Duitsland en nam deel aan grote toernooien in Amerika en Europa. Gedurende deze tijd begon ik langzaam te experimenteren met drugs, en ik plande mijn seizoenen hier steeds meer omheen. Na blessures begon ik andere prioriteiten te stellen. Ik rondde mijn MBO af op het Johan Cruyff College en begon aan een HBO-opleiding aan de Johan Cruyff University.

Maar al snel merkte ik dat mijn motivatie meer gericht was op gebruik en besloot ik te stoppen met mijn sportcarrière.

Na meerdere vervelende relaties raakte ik langzaam steeds dieper in de put. Ook mijn relatie met mijn ouders en vrienden verslechterde. 

Op een bepaald moment begon ik echter uit dat diepe gat te kruipen. Ik begon te werken bij een horecagelegenheid en ontdekte mijn passie hiervoor. Helaas kon ik door mijn gebruik deze baan niet lang volhouden en moest ik ook hier vertrekken. Dit was het moment waarop ik in een diep zwart gat terechtkwam.

Mijn verslaving was op zijn hoogtepunt en gebruik stond bovenaan mijn lijst van levensbehoeften.

Ook gleed ik af in een diepe depressie, maar ik ben met veel geluk door het oog van de naald gekropen en kan nu zeggen dat ik nog leef.

Gelukkig besefte ik op dat moment dat ik hulp nodig had en vroeg ik mijn ouders om hulp. Dit leidde me naar Connection, waar ik tijdens het intakegesprek mijn verslaving nog minimaliseerde. Gelukkig werd ik snel opgenomen en begon ik aan mijn zes weken durende verblijf in Meerlo. In het begin hield ik zowel mezelf als anderen voor de gek, maar dankzij de begeleiders en individuele sessies brak ik uiteindelijk en werd ik me bewust van mijn gedrag.

Ik begon te zien hoe ik altijd anderen tevreden probeerde te stellen en mezelf verborg als het om gevoelige onderwerpen ging.

Na de eerste twee weken gaf ik me over en vroeg ik om begeleiding. Ze lieten me zien wat er mogelijk was als ik mezelf leerde kennen, mijn valkuilen onderzocht en mijn karaktergebreken accepteerde. Hierdoor werd mijn zelfbeeld positiever en kreeg ik een positievere kijk op het leven. 

Na mijn opname besloot ik naar een safehouse te gaan in plaats van bij mijn ouders te wonen. Hier ben ik heel dankbaar voor, want dit stelde me in staat om mijn herstel verder te ontwikkelen. Ik kwam terecht bij Recovery House Nederland, waar ze me niet alleen hielpen om zonder alcohol of drugs te leven, maar ook mijn mentale gezondheid ondersteunden.

Ik begon snel weer met honkballen en werk en koos ervoor om onderaan de ladder in de horeca te beginnen. In het safehouse was het verplicht om bijeenkomsten bij te wonen van Narcotics Anonymous (N.A.), wat ik in eerste instantie met weerstand deed.

Maar toen ik mijn sponsor ontmoette, begreep ik het belang van deze bijeenkomsten voor mijn eigen herstel en dat van anderen.

Ik vroeg voortdurend om advies, eerst bij mijn sponsor en begeleiders, en ik gebruikte hun inzichten om steeds verder te groeien in mijn herstel.

Bijna twee jaar later ben ik hoofdcoach van een geweldig honkbalteam voor heren, werk ik als floormanager in hetzelfde bedrijf waar ik begon, heb ik een prachtig appartement in mijn nieuwe woonplaats, een stabiele gezonde relatie en niet te vergeten een geweldig netwerk van fellows.

Na twee jaar ben ik nog steeds clean en ben ik er trots op dat mijn clean datum nog steeds dezelfde is als de dag waarop ik werd opgenomen. Mijn band met mijn familie en vrienden is sterker dan ooit, en daar ben ik heel dankbaar voor.

Dit heb ik allemaal te danken aan de keuze die ik kreeg en die ik eerst niet zag, maar uiteindelijk wel maakte: ik koos voor het leven. De andere keuze was duidelijk, de dood.

In de toekomst streef ik ernaar mijn eigen gezin te stichten, met een huis, een tuin, en een paar huisdieren, zoals het klassieke gezegde gaat.

Daarnaast koester ik het idee om een eigen bedrijf te beginnen dat zich richt op verslavingszorg. Ook hoop ik op een gezond leven en wil ik volop genieten van de prachtige momenten die het heden mij biedt.

Op 20 september 2023 is dit herstelverhaal geschreven.