Herstelverhaal Edwin

Het herstelverhaal van Edwin

Mijn naam is Edwin en ik ben verslaafd. 

Ik ben opgegroeid in een gezin met vader, moeder, 2 zussen en 1 broer. Ik ben de jongste van het gezin.  Op de lagere school had ik best veel vrienden en vriendinnen, maar ik stotterde heel erg en kreeg hier steeds meer last van en voelde me anders dan anderen. Verschillende therapieën hielpen niet, ik werd soms gepest en begon me te isoleren: ik speelde vaak alleen. Mijn moeder en ik leken op elkaar: zij had het feilloos door maar praten over negatieve gevoelens deden we niet.

Ik kreeg twee gezichten: de vrolijke en de soms verdrietige Edwin. De verdrietige en negatieve Edwin liet ik aan bijna niemand zien.

Op het voortgezet onderwijs bleef dit zo en ik begon te roken om erbij te horen. Ik begon ook met drinken en ik merkte dat ik daardoor minder stotterde en beter kon praten. Ik kreeg negen kameraden en we dronken allemaal vrij veel, maar ik vaak het meest. In 2000 kregen twee kameraden een ongeluk met een taxi na een avond stappen: één overleed en de ander lag in coma.

Vanaf dat moment begon ik steeds meer te drinken om mijn gevoelens te doven.

Ik woonde intussen samen met mijn vrouw Sandra en we kregen een prachtige dochter en zoon. Maar de drank stond altijd tussen ons in. Ik werkte veel met in het weekend veel feestjes met drank, mede om maar niet te hoeven voelen. Mijn moeder kreeg al jong de ziekte van Parkinson, wat ik heel erg vond voor haar en een jonge collega verongelukte met een bedrijfsongeval. Ik dronk meer en meer om mijn verdriet te onderdrukken. Ik leefde met twee gezichten. Alleen mijn vrouw en kinderen hadden feilloos door dat er iets mis was. Totdat het genoeg was.  

Mijn vrouw zei “of je gaat hulp zoeken of ik ga bij je weg. Het kan zo niet langer!”

Ik zocht ambulante hulp, maar dat werkte niet voor mij. Toen heb ik Connection SGGZ gebeld en mijn verhaal uitgelegd. Ik mocht komen voor een intakegesprek in Eindhoven en heb op 10 november 2020 mijn laatste biertje gehad en ben op 11 november naar het ziekenhuis in Den Bosch gegaan voor een detox-behandeling. Op 18 november ben ik naar de kliniek in Meerlo gegaan. Ik wist niet wat ik hoorde daar. Ik deed voor mijn gevoel goed mee en luisterde goed. Maar ook daar had ik twee gezichten.

Ik deelde niets over mijn gevoelens en accepteerde eigenlijk niet dat ik net zo was als de anderen: verslaafd!

Ik deed eigenlijk maar wat en had ongelooflijk heimwee naar huis, naar mijn vrouw en kinderen.

Na vier weken in de kliniek viel het kwartje na een pittig gesprek met een begeleider die mij wakker schudde en even flink de waarheid vertelde.

Ik had nog twee weken te gaan en begon te delen en voelde mij bevrijd. Toen begon het echte herstel voor mij! Ik accepteerde mijn ziekte en begon aan mijn fundament om in herstel te gaan leven.

Ik, Edwin, ben verslaafd aan alcohol! 

27 december 2020 ging ik met ontslag. Ik was heel blij om thuis te zijn, maar na een paar dagen wilde ik wel terug kruipen naar de kliniek, de veilige wereld. Dat kon natuurlijk niet dus moest ik het zelf doen met de handvatten die ik gekregen heb in de kliniek. Echter ik pakte goed door met begeleiding en meetings. Ook deelde ik veel met mijn vrouw en begon ik aan de buitenwereld te vertellen dat ik verslaafd ben en dat ik in de kliniek was geweest.

Langzaam kwam het gevoel dat ik het kon. Ik begon te leven zonder drank en mijn relatie met de buitenwereld kreeg steeds meer kleur.

Vechten tegen mijn verslaving heeft geen zin, want dat verlies ik. Accepteren dat het zo is, omarmen wat ik wel heb en houden van mezelf zijn de sleutelwoorden.

Zo kom ik elke dag in balans en zeg ik: Just for today.

Vandaag niet, morgen zie ik wel weer. 

Op 16 augustus 2023 is dit herstelverhaal geschreven.