Mijn naam is Kapali en ik ben verslaafd.
Toen ik me bewust werd dat mijn (gezins)situatie anders was dan een doorsnee huishouden, voelde ik dat ik anders was dan anderen. Vanaf dat moment begon het ongemak. Op welke leeftijd precies? Geen idee. Maar ik leerde al snel om uit te leggen wie ik was en waarom ik ‘zo’ was. Gek eigenlijk, nu ik het opschrijf. Want ik ben gewoon wie ik ben. Simpel.
Thuis was thuis.
De mensen om me heen wisten hoe de situatie was: Kapali is geadopteerd. Ik heb mezelf nooit als een buitenstaander gezien. Ik functioneerde, was netjes opgevoed. Voetbal was mijn hobby en de racistische opmerkingen, die al op jonge leeftijd begonnen, kon ik prima afdoen met goed veldspel. Maar ze bevestigden wel het gevoel waar ik in de eerste alinea over schreef: ik was anders. Maar wat is anders? Waarom was ik anders en zij niet? Ik moest erboven staan, werd me altijd verteld. En dat lukte. Liefdevol en beschermd groeide ik op in Breda.
Na mijn HAVO-diploma wist ik niet wat ik wilde.
Sowieso zat ik vast in mijn hoofd, worstelend met gevoelens en emoties – alleen. Ik voelde me het merendeel van mijn leven eenzaam. Nergens voelde ik me eenzamer dan onder de mensen. ‘Nee’ zeggen deed ik niet, het ging altijd goed met me en het woord ‘eerlijk’ kende ik enkel als het mij uitkwam. Maar waarom? Zo wilde ik niet zijn. Toch gebeurde het steeds weer. Het voelde tegenstrijdig.
Drank, en later ook drugs, gaven me rust.
Ze zetten mijn gedachten op stop en lieten het eenzame gevoel verdwijnen. Maar zodra ik nuchter werd, sloeg de realiteit twee keer zo hard terug. Op papier had ik ‘alles’: vrienden, familie, werk, een vriendin. Maar gelukkig was ik niet. Door drank kwam ik steeds in de problemen, maar telkens kwam ik ermee weg. Tot het punt dat ik ook met drank en drugs alleen was. Ik voelde me eenzaam en wilde niet meer leven. Uiteindelijk verloor ik alles en iedereen.
Alleen drank, drugs en gokken bleven over.
Hoe had ik het zo ver laten komen? Waarom kon ik niet gewoon stoppen? Verslaving was het probleem. Pas toen ik accepteerde dat ik verslaafd was en dat ik er alleen niets aan kon doen, begon mijn vrijheid. Om die twee aspecten te leren, had ik hulp nodig.
Een kliniek (Connection SGGZ) – een plek waarvan ik dacht dat ik er nooit zou komen – bleek mijn redding.
Nu, twee jaar later, ben ik nog steeds clean en nuchter. En het allerbelangrijkste: ik ben tevreden. Tevreden zonder middelen. Bevrijd van de obsessie naar middelen. Het hoeft niet meer. Ik heb geleerd om op een gezonde manier met de realiteit om te gaan. Ik heb geleerd om op duurzame manieren om te gaan met de realiteit door te huilen als m’n verdriet dat eist, boos te zijn als ik dat voel, angsten te ervaren en aan te gaan waar nodig en vooral: blij te zijn als die blijdschap er is!
Spijt heb ik nog steeds. Als ik dingen kon terugdraaien, zou ik dat direct doen. Ik mis mensen die ik ben kwijtgeraakt door mijn verslaving. Maar het 12-stappenprogramma heeft me geleerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden. Het heeft me ook nieuwe, waardevolle mensen gebracht.
Mijn geweten is terug.
Mijn vrienden zijn terug; de band met mijn ouders is goed. Mijn verslaving draag ik altijd bij me. Maar het is geen last meer – eerder een zegen. Ik blijf in ontwikkeling. En als ik het even niet weet, dan praat ik. Want praten redde mijn leven. En dat doet het nog elke dag.
Wil je weten wat andere cliënten van hun behandeling vonden? Lees dan ook de andere ervaringsverhalen.