Herstelverhaal Ruud

Herstelverhaal Ruud

Mijn naam is Ruud en ik ben verslaafd.

Ik heb een fijne jeugd gehad, kwam goed mee op school en had genoeg vrienden. Het enige was misschien dat ik bergen aan energie had, maar zolang ik die kwijt kon in hobby’s en sporten, was er niets aan de hand. Ik ging International  Business studeren, super interessant, dus ik vloog er doorheen. Ondertussen was ik lid van een studievereniging en had soms meerdere bijbaantjes tegelijk.

In mijn studententijd was het heel normaal om veel op stap te gaan en veel alcohol te drinken. 

Maar dan ook echt veel. Ik woonde op kamers, dus er zat geen echte rem op. Zo kon het dat het ‘weekend’ soms al op woensdagavond begon. Af en toe kwam daar wat cocaïne bij. Je kon lekker lang doorgaan met drinken en het hoorde er ook wel een beetje bij, experimenteren.

Tegen de tijd dat ik ging werken, ging ik minder vaak uit, maar alcohol bleef een grote rol spelen in mijn leven. 

Op het werk ging het in eerste instantie goed: samen met collega’s werkte ik keihard aan grote projecten. Op vrijdagmiddag sloten we natuurlijk af met een borrel, om vervolgens in de stad te belanden, vaak tot in de vroege uurtjes. ‘Work hard, play hard’, het klinkt misschien cliché, maar dat was wel zo’n beetje ons motto. 

Thuiszitten was ook niets voor mij. Daarom ging ik de rest van het weekend met vrienden van feestje naar feestje. Vaak gebruikten we ook drugs. Het gaf me het gevoel dat ik middenin het leven stond: doordeweeks hard werken en volgeplande weekenden waarin ik nergens op hoefde te letten. Het gaf me ook rust in mijn hoofd: doordeweeks was ik alleen maar aan het werk, maar het nadeel was dat ik eigenlijk altijd ‘aan’ stond. Met drank en drugs kon ik eindelijk gewoon volledig in het moment zijn.

In die beginperiode gebruikte ik in het weekend van alles. 

Soms een pilletje of wat ketamine, maar daar was ik vaak na het weekend nog brak van. Al gauw belandde ik weer bij coke: dat middel gaf me het gevoel dat ik alles onder controle had. Ik werd er niet vaag van, maar juist scherp. En ik kon blijven drinken zonder zat te worden. Althans, dat was wat ik zelf dacht.

Ondertussen liepen mijn alcohol- en drugsgebruik langzaam uit de hand. Op een bepaald moment gebruikte ik ook in mijn eentje en af en toe zelfs doordeweeks. Dan had ik bijvoorbeeld nog wat over en kon ik dat hooguit tot dinsdag laten liggen. Of ik nam stiekem een lijntje onder het werken om mijn aandacht erbij te houden en nog even iets af te maken. Dan zei ik tegen mezelf: “Een beetje hyperfocus erin, daar kan geen enkele werkgever bezwaar tegen maken.”

Dat die scherpte vooral in mijn eigen hoofd bestond, bleek toen ik steeds meer fouten begon te maken op het werk. Ik werd slordiger, verloor het overzicht en versliep me steeds vaker. Uiteindelijk kostte dit me mijn baan.

Dat was voor mij wel echt een keerpunt. 

Ik had zo hard gewerkt om te komen waar ik was en nu stapelden de schulden zich op, doordat ik bijna dagelijks gebruikte. Hulp zoeken, toegeven dat ik verslaafd was, voelde als een enorme afgang. Ik had tenslotte altijd voor mezelf gezorgd. Maar het kon niet anders, ik was echt bezig mezelf kapot te maken. Uiteindelijk ben ik toch in contact gekomen met Connection SGGZ. Er zijn weinig dingen in mijn leven die ik zo moeilijk vond als die telefoon pakken en vertellen dat ik er zelf niet meer aan uit kwam, maar achteraf bleek het mijn redding.

Ik ben naar de afkickkliniek in Zuid-Afrika gegaan. Doordat er letterlijk duizenden kilometers lagen tussen mij en mijn oude leven, kon ik me volledig richten op het programma daar. En doordat ik omringd werd met mensen die allemaal hun eigen verhaal hadden, maar wel hetzelfde doel, durfde ik voor het eerst van mijn leven eerlijk te zijn, naar de groep toe, maar ook naar mezelf.

Tijdens de intake kwam naar boven dat ik ADHD heb, wat waarschijnlijk onder andere de reden is dat ik verslavingsgevoelig ben. 

De inzichten over de wisselwerking tussen ADHD en mijn gebruik hielpen me te begrijpen hoe bepaalde patronen ontstaan en hoe ik die kan doorbreken. 

Na mijn behandeling in Zuid-Afrika heb ik nog een ambulant traject gedaan. Ook dat heeft me veel gebracht, maar door vallen en opstaan liet het me ook inzien dat ik niet terug kon naar een werkomgeving waar presteren en competitie centraal staan. Ik heb me omgeschoold en werk inmiddels zelf bij een verslavingskliniek. Hier kan ik anderen helpen op hun weg naar herstel. Mijn eigen verleden kan ik als ervaringsdeskundige op een positieve manier inzetten. 

Ik heb inmiddels al 4 jaar niets meer gebruikt en daar ben ik ontzettend trots op. Het was een lange weg en ik ben onderweg veel kwijtgeraakt. Maar ik heb wel mijn leven terug, samen met de vrienden en familie die me echt heel erg na staan. Zoiets gun ik iedereen die met verslaving worstelt.

Ruud heeft op 8 november 2025 zijn verhaal met ons gedeeld.
Wil je weten wat andere cliënten van hun behandeling vonden? Lees dan ook de andere ervaringsverhalen.